Пабло Неруда

Пабло Неруда (исп. Pablo Neruda — негізгі ат ретінде қолданылған лақап аты; шын аты-жөні: Рикардо Элиэсер Нефтали Рейес Басоальто, исп. Ricardo Eliécer Neftalí Reyes Basoalto;12 шілде 1904—23 қыркүйек 1973) — чили ақыны, дипломат және саяси қайраткер, Чили Республикасынының сенаторы, Чили Орталық Коммунистік паритя комитетінің мүшесі. «Халықтар арасындағы бейбітшілікті нығайтқаны үшін» Халықаралық Сталиндық сыйлықтың (1953) және әдебиет саласындағы Нобель сыйлығының иегері (1971).

Шығармашылығы

Неруда Пабло 10 жасында өлең жаза бастайды, 20 жасында бақытсыз сүйіспеншілікке толы, баршаға танымал «Двадцать поэм о любви и одна песня Отчаяния» (1924) еңбегін басып шығарады. 1927 жылы құрметті елші болады, кейінірек Чилидің атынан бірнеше азиялық және латынамерикандық мемлекеттерде өкілдік етеді; өмірінің соңында Францияның елшісі болады. Азияда болғанда өзінің әлеуметтік әлсіреуін және жеке басының жалғыздығын талдаған "Мекенжайым — Жер» (1933, 1935, 1947) атты өлеңдер жинағын бастайды. 1945 жылы сенатор болып сайланып, Коммунистик партияға қабылданады; кейін үкімет оңдардың тарапын қолдаған кезде, өмірін қуғын-сүргінде өткізеді. Америка континенті туралы оның «Көпшілік ән» (1950) атты үлкен эпикалық поэмасын У.УИТМЕН ерекше атап өтеді және бұл туынды оның саяси пайымдауларының ең мықтысы болды. «Оды изначальным вещам» (1954) әдеттегі, күнделікті құбылыстарды сипаттайды. 1971 жылы әдебиет бойынша Нобель сыйлығының лауреаты атанады.

Дереккөздер